نگرش والدین نسبت به اختلال روانی فرزند

مقدمه: نگرش والدین عاملی موثر در پیش بینی، پیش گیری، کنترل و درمان اختلالات روانی است. علی رغم تحقیقات وسیع در کشورهای غربی، مطالعات اندکی در مورد دانش و نگرش مردم درباره اختلالات روانی در کشورهای غیر غربی انجام شده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین نگرش والدین، نسبت به برخورد با اختلال روانی فرزندان بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که در سال 1392 در کلینیک های تخصصی روان پزشکی اطفال دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفت. جامعه موردمطالعه والدین یا سرپرستان کودکان بودند که برای اولین بار جهت بررسی مشکلات رفتاری کودک خود به کلینیک های تخصصی روان پزشکی اطفال مراجعه کرده یا توسط مدرسه، مراکز مشاوره یا درمانی ارجاع شده بودند. حجم نمونه 400 نفر و نمونه گیری به صورت نمونه گیری آسان (در دسترس) بود. ابزار گرداوری داده ها در این تحقیق، پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه سنجش نگرش والدین بود. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که 7/93% از والدین نگرش کاملاً مناسبی نسبت به برخورد با اختلالات روانی کودکان داشتند. بین نگرش والدین نسبت به اختلالات روانی با سطح تحصیلات (001/0>p) و وضعیت خانوادگی آن ها (006/0>p) رابطه معنی دار آماری وجود داشت. در سایر متغیرها ارتباط معنی دار دیده نشد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد والدین نگرش کاملاً مناسبی نسبت به برخورد با اختلال روانی کودکان دارند. با توجه به نگرش والدین، می توان بسیاری از چالش هایی را که خانواده ها جهت ارجاع فرزند خود با آن روبرو بوده اند از بین برد. این امر ضمن کمک به پیشرفت علمی و بالینی گروه درمان، حساسیت زیادتر خانواده ها را در پی گیری اختلالات رفتاری به همراه خواهد داشت